Vorige week vernam ik dat een meisje van 15 jaar in mijn verre kenniskring positief was getest. Gelukkige nog steeds zonder erge symptomen. Ik ken haar niet echt persoonlijk. Haar volledige vriendenkring moest in quarantaine. Een jong meisje en haar vrienden en vriendinnen in volle vakantieperiode; die moeten vandaag niet ergens alleen gaan zitten, eigenlijk moeten die nu samen plezier maken, samen de wereld verkennen … en dan weet je, Covid-19 zit ergens in een klein hoekje en voor je het goed en wel beseft zit het bij jouw op de schoot.

Op die manier is het niet fijn meer.

En toch is het belangrijk met kordate maatregelen een echte heropflakkering te vermijden. Niet meer “flatten the curve” , maar “crush the curve” zeggen virologen, alhoewel zij eraan twijfelen of dat nog zal lukken. We mogen niet meer afstevenen op een piek, we moeten het virus kopje onder kunnen houden! De geschiedenis zal laten zien of we daarin geslaagd zijn, zeker met de uitdagingen waar we de komende weken voor staan.

Nu is het belangrijk om ons samen te engageren zodat scholen wel kunnen starten, en ja, meer dan waarschijnlijk op een andere manier dan gewoon een juf of meester vooraan in de klas die het gaat uitleggen. Het onderwijs zal waarschijnlijk nooit meer hetzelfde zijn. Misschien is het nu een unieke kans om onderwijs echt vorm te geven op maat van de leerling, van elke leerling, ook die wat verder van het centrum “woont” en thuis een vooroorlogse computer moet delen met broers en zussen! En ja dat zal een investering vragen waarbij we misschien de opleiding van leerkrachten ook kunnen herbekijken. Mogelijk kunnen zij vandaag mee experimenteren aan de vormgeving van het onderwijs van morgen. Het gaat dan niet meer alleen over ‘kennisoverdracht’ en bijbehorend papagaaienwerk voor de examens. Het gaat dan om begeleiding van jong menskens in hun zoektocht in dat wereld wijd web, waar samenwerken onder verschillende omstandigheden in contexten met een mega diversiteit belangrijker is dan de wet van Pythagoras van buiten te kennen.

De afgelopen periode heeft onze ondernemers hard getroffen. Velen zitten nu reeds op hun tandvlees, bij sommigen is zelfs het hele kaakbeen aangetast. Tegelijkertijd zien we jonge ondernemers op alle mogelijk manieren bezig met nieuwe vormen van winkelhieren. Toen ik een ontbijtje als geschenk van mijn kinderen kreeg thuis geleverd, had ik niet alleen een lekker ontbijtje, maar ook een mooie roos van een bloemist uit het dorp. Toen de ijs die ik zelf bestelde bij een lokale ijsboer werd geleverd, kreeg ik er een bakje aardbeien bij van een fruitboer uit een naburig dorp. Handelaars vinden mekaar om nieuwe dingen uit te proberen. Dat willen we behouden. Misschien kan het beleid samen met die handelaars werken aan een sterk netwerk van lokale producenten, zodat we weten wat we eten. En uiteindelijk zijn het die lokale handelaars die telkens klaar staan als een Chiro, KLJ of schutterij op zoek is naar sponsors voor hun activiteiten.

Ik wil ook graag het verhaal delen van een gesprek met een chiroleidster, daags na haar laatste examen en enkele dagen voor ze op bivak vertrokken, in bubbels. Zij was enorm blij dat ze terug bij haar jongens en meisjes kon zijn maar was ook bang dat de leidersploeg uit mekaar zou vallen, want 's avonds konden zij niet meer allemaal samen zitten omdat ze elk tot een verschillende kampbubbel behoorden ... Benieuwd om straks te horen hoe het geweest is. Van de foto's op sociale media kan ik alleen maar aflezen dat het een mooi bivak is geweest.

Ja, ons samenzijn stuttert, niet alleen in de kampbubbels maar ook in onze dorpen. Durven we nog op café gaan voor een pintje in gezelschap? Het is niet meer wat het geweest is. Gaan op deze manier onze laatste dorpscafé’s verdwijnen voor alles wat er in grotere centra gebeurt? Samen moeten we investeren in ons lokaal gemeenschapsleven. In veel van onze dorpen zijn er mooie dingen, dat kunnen we koesteren … in onze eigen buurt.

En in die buurt kunnen we zorgen ook voor elkaar, op veel manieren. Misschien kunnen we ook eens nadenken hoe we onze buurt beter kunnen inrichten om sterker te staan tegen een Covid19, of 20 of volgende bedreigingen. Moet elke straat in ons dorp ingericht zijn als een snelweg om auto’s te laten passeren, misschien kan het anders zodat wij ons wat korter bij elkaar voelen en zo beter kunnen zorgen voor elkaar, toch?

Groen Bilzen heeft gekozen om de jaarlijkse dorpswandelingen even uit te stellen tot een beter moment. Het is nu niet het moment om de grote held uit te hangen, en heel inventief en creatief om te gaan met bubbels in allerhande uitzonderlijke activiteiten.

Nu moeten wij gewoon zorgen voor mekaar en dat kan op veel manieren, gewoon, kortbij in onze eigen buurt. En daar gaat het toch om he, samen zorgen voor een fijn leven elke dag, vandaag hier en nu en ook nog morgen en de dagen erna, vooral voor die jonge menskens die vandaag niet kunnen samen zitten met hun vriendjes.